پارک ملی بمو:
پارک ملی بمو که در فاصله ده کیلومتری شمال شهر شیراز در مجاورت جاده شیراز به مرودشت واقع شده است، یکی از مناطق حفاظت شده زیبای ایران است که سالانه گردشگران زیادی را به سوی خود می کشاند. این پارک که نامش را از کوه بمو گرفته است، حدود ۴۰ سال است مورد حفاظت قرار گرفته است. پارک ملی بمو ۴۸ هزار هکتار وسعت دارد و یکی از مناطق چهارگانه طبیعی در استان فارس است.
پرتگاه ها، صخره ها، دره های عمیق و منظره های ویژه کوهستانی که به واسطه توپوگرافی منطقه به وجود آمده اند، پارک ملی بمو را به عنوان یک ژئو پارک نیز معرفی می کند. از جمله این مناطق می توان به ارتفاعات نوک فیل، ارتفاعات بالای پاسگاه محمود آباد، پر شمشیری، چشمه چرو، ارتفاعات آبشور، قلات خانی، دره های چپ و راست و … اشاره کرد.
پارک ملی بمو دارای اقلیم نیمه خشک سرد با بارندگی زمستانه می باشد. متوسط بارندگی سالیانه در ایستگاه اصلی معرف منطقه یعنی شیراز، برابر ۳۹۲٫۹ میلیمتر و همچنین دمای متوسط سالیانه ایستگاه فوق الذکر برابر ۱۷٫۹ درجه سانتیگراد است. بررسی باد منطقه نشان دهنده غالب بودن بادهای شمال غربی و غربی در منطقه است.
در داخل محدوده پارک ملی بمو روستا یا مرکز مسکونی وجود ندارد ولی در حاشیه پارک ملی ۳۰ روستا و شهرهایی مثل شهر شیراز و زرقان وجود دارد که بر روی این منطقه تاثیر گذار است. عمده فعالیت های اقتصادی روستائیان و بومیان منطقه دامداری بوده و کشاورزی ازنوع باغداری با کشت درختان انگور می باشد.
پارک ملی بمو از لحاظ شمار حیوانات و تنوع حیات وحش، بعد از پارک های ملی گلستان و ارومیه در مقام سوم اهمیت می باشد. این منطقه دارای ۱۱۲ گونه جانوری، ۶۹ گونه پرنده، ۲۱ گونه پستاندار، ۱۹ گونه خزنده و ۳ گونه دو زیست و همچنین گونه های مختلف گیاهی می باشد.
در زیستگاه طبیعی بمو، علاوه بر پلنگ، پستاندارانی از جمله، آهو، قوچ و میش، بز و پازن و پرندگانی همچون عقاب طلایی زندگی می کنند و کفتار، گربه جنگلی، گربه وحشی و جغد کوچک و شاه بوف از دیگر حیوانات این منطقه می باشند. شمار پلنگ های این منطقه در سال ۹۲ شش قلاده برآورد شده است.
گونه های گیاهی موجود درپارک بمو به ۳۵۰ گونه می رسد که در ۵۸ تیره گیاهی جای می گیرند. اهمیت وجودی حدود ۵۱ گونه از گیاهان انحصاری در پارک ملی بمو نشان از غنی بودن ذخایر توارثی آن دارد و از نظر حفظ ذخایر ژنیتیکی جایگاه ویژه ای را اشغال می کند. تعداد گونه های درختی و درختچه ای در پارک زیاد نیست ولیکن تراکم و پوشش ایجاد شده توسط چند گونه درختی بادام و بنه نشانگر جنگلی بودن ارتفاعات پارک است. به علاوه وجود تعداد کم گونه های مرغوب مرتعی که ارزش خوشخوراکی خوبی از نظر دامپروری داشته باشند نشان از تخریب و استفاده های بی رویه در طی سال های گذشته دارد.
از جمله عوامل تهدید کننده پارک ملی بمو می توان به پادگان ها و مراکز نظامی متعدد حاشیه پارک و پروژه های عمرانی شامل خط راه آهن شیراز – اصفهان، کمربند شمال شرق شیراز، خطوط انتقال نفت سروستان و میعانات گازی پالایشگاه شیراز، خطوط انتفال برق و … اشاره کرد. طی چند سال گذشته نیز آتش سوزی های متعدد در این منطقه حفاظت شده رخ داده است و در یکی از آتش سوزی ها گونه های زیادی از حیات وحش و گیاهان در آتش سوختند.
آبشار کوهمره سرخی:
آبشار کوهمره سرخی در موقعیت جغرافیایی N292237 E590902 در استان فارس واقع است. در فاصله ۵۰ کیلومتری شهر شیراز در مسیر کازرون جاده فرعی کوهمره سرخی از جاده اصلی منشعب میشود. با گذر از چند روستا به روستای رمقان خواهید رسید که دارای آبشارهای کوچک متعدد و جنگل بلوط تنکی است. کوهمره سرخی منطقه‌ای باستانی در جنوب استان فارس، در شهرستان شیراز است. نام کوهمره از دوره صفویه در متون تاریخی به ثبت رسیده و ظاهراً اولین بار در روزنامه ملا جلال منجم معاصر شاه عباس کبیر به کار رفته است. منطقه کوهمره به سه ناحیه تقسیم میشود: کوهمره نودان، کوهمره جروق و کوهمره سرخی. کوهمره سرخی، که امروزه جزو شهرستان شیراز است، سرزمینی است کوهستانی و جنگلی به وسعت حدود سه هزار کیلومتر مربع که آخرین شاخه جنوبی رشته‌کوه‌های زاگرس به شمار می‌رود. بلندترین قله کوهستان کوهمره سرخی کوه دلو است که حدود ۳۲۰۰ متر از سطح دریا ارتفاع دارد. آبشار کوهمره سرخی در بالادست شالیزارهای برنج و در غرب روستا در حاشیه جاده قرار دارد.
بهشت گم شده (تنگ بستانک):
بهشت گمشده شیراز، بهشت گمشده مرودشت یا تنگ بستانک در منطقه کامفیروز فارس با جاذبه های طبیعی شگفت انگیز، به مانند قطعه ای از بهشت بر روی زمین می درخشد. بهشت گمشده یا تنگ بستانک از جاذبه های شگفت انگیز طبیعی فارس است که در منطقه کامفیروز در فاصله ۱۲۰ کیلومتری شمال غربی شیراز قرار دارد.
بهشت گمشده در منطقه ای به وسعت ۲۰ هزار هکتار واقع شده و ارتفاع آن از سطح دریا یک هزار و ۷۴۰ متر است.این منطقه در حوزه آبخیز سد درودزن واقع شده و سالیانه ۳۳ میلیون مر مکعب آب از آن می گذرد. این دره سرسبز از کوه های نسبتا مرتفعی در مرز انتهای دهستان های کامفیروز و بیضاء (شهرستانهای مرودشت و سپیدان) به طرف دشت کامفیروز کشیده شده است.
این منطقه دیدنی که زیبایی انبوه درختان و پرآبی رودخانه‌هایش چشم هر بیننده را می‌نوازد و میهمانان را به تحسین و تکریم آفرینش گر هستی وا می دارد از جمله مناطق حفاظت شده استان فارس است. پوشش گیاهی مناسب، آبشارهای کم ارتفاع طبیعی و آب فراوانی که از مظهر چشمه ها از کوه در مسیر دره به طرف پائین سرازیر می شود موجب شده که این منطقه از زیبایی شگفت انگیزی برخوردار باشد.
انبوه درختان در منطقه بهشت گمشده در پاره‌ای از مناطق چنان پنجه در پنجه هم انداخته و سقفی از نوازش بر سر رهگذران و گردشگران ساخته که به سختی می توان درخشش آفتاب را از میان شاخ و برگ درختان دید. در این منطقه زیبا و دیدنی آنچه به چشم می‌آید سبزی و زیبایی مناظر شگرف و آنچه به گوش می‌رسد صدای نوازشگر آب و نغمه پردازی پرندگان و آنچه احساس می شود طراوت و سرزندگی است.
یکی از ویژگی‌های این پدیده طبیعی بستر سنگی کف دره است که رویشگاه درختان چنار، گردو و گیاهان سایه پسند است. این درختان در فضای کم نور تنگ بستانک برای دسترسی به نور، در رقابت هستند و قامت بلند و پوشش به هم پیوسته‌ای دارند. پوشش گیاهی منطقه تنگ بستانک شامل دو جامعه پسته و بادام و جامعه بلوط است و درختان و درختچه‌هایی از قبیل کیکم، زرشک، شیرخشت، بنه، چنار و گیاهان مرتعی از قبیل خارشتر، شیرین بیان، درمنه، گون و گرامینه را دارا می‌باشد.
گونه های جانوری این منطقه نیز شامل قوچ، میش، بز وحشی، خرس، سمور، کلاغ و گونه هایی از پرندگان شکاری است.
در همین حوالی روستایی به نام دشتک نیز وجود دارد که جاذبه های آن هر مسافری را به خود جلب می کند.
