دروازه قران:
دروازه قرآن شیراز یکی از ۶ دروازه باقیمانده این شهر و یکی از آثار دیدنی شیراز به شمار می‌رود. دروازه قرآن از زمان آل‌بویه در همین مکان فعلی بارها ویران و تجدید بنا شده است. ویران شدن این بنا در سال ۱۳۱۵ ه.ق به دستور والی وقت یکی از این نمونه‌هاست. دروازه قرآن کنونی را نیکوکاری به نام حسین ایگار ساخته و به مردم شیراز هدیه کرده است. در بالای طاق بزرگ این دروازه اطاقی تعبیه شده که دو قرآن کتابت شده به دست سلطان ابراهیم نوه شاهرخ تیموری در آن نگهداری می‌شده است. مردم شیراز قدیم، اول هر ماه قمری با عبور از زیر قرآن که آن را به حضرت علی علیه‌السلام منتسب می‌دانستند خود را در برابر خطرها و بلاها بیمه می‌کردند. آنها عقیده داشتند که کلام‌الله مجید تا پایان ماه آنان را از هر بلایی حفظ می‌کند. این دو قرآن که در اصطلاح آن را قرآن هفده منی می‌نامیدند هم اینک در موزه پارس شیراز در معرض دید علاقه مندان قرار دارد و یکی از شاهکارهای نگارش کتاب آسمانی مسلمانان جهان به شمار می‌رود. دروازه قرآن شیراز در کنار تفرجگاه گهواره دید و مقبره خواجوی کرمانی از شاعران مشهور کشورمان قرار دارد وگردشگران بسیاری با عکس گرفتن در کنار این اثر تاریخی خاطرات شیرینی را با خود به همراه می‌برند.
آرامگاه خواجوی کرمانی:
آرامگاه خواجوی کرمانی (شاعر مطرح کرمانی) که در شهر شیراز مرکز استان فارس واقع شده، علاوه بر آرامگاه حافظ و سعدی یکی دیگر از مکان هایی است که گردشگران ادب دوست از آن بازدید می کنند. در بدنه غربی تنگ الله اکبر شیراز، مشرفه بر دروازه قرآن، آرامگاه شاعر بزرگ کرمانی، کمال الدین ابوالعطاء محمود ابن علی کرمانی متخلص به خواجو قرار دارد. جمال الدین ابوعطاء محمودبن محمود کرمانی معروف به خواجوی کرمانی که در سال ۶۷۹ هجری به دنیا آمد و در سال ۷۵۲ هجری قمری در شیراز وفات یافت در واقع بزرگترین شاعر شهر کرمانی است، ولی زادگاهش را ترک گفت و به سیر و سیاحت پرداخت و در اواخر عمر در پناه ابواسحاق اینجو به سر می برده است و با بسیاری از بزرگانی چون عبید زاکانی، سلمان ساوجی، عماد فقیه کرمانی، خواجه حافظ شیرازی و صوفی مشهور شیخ امین الدین بلیانی مراودات و نزدیکی داشته است. محل آرامگاه در محوطه ای بدون سقف قرار دارد. در وسط صفه آن سنگ قبری است که بالای آن محدب و دارای برآمدگی است. روی این سنگ کتیبه ای که بیانگر قبر خواجو باشد جود ندارد. فقط بالای سنگ عبارت: «کل من علیها فان و یبقی وجه ربک ذوالجلال و الاکرام» به خط ثلث نوشته شده است. در بالا و پایین قبر نیز دو ستون سنگی کوتاه قرار دارد که طبق رسم آن زمان در بالا و پایین قبور عرفا و شعرا وجود داشته است. کمی بالاتر از مقبره خواجو ۳ غار به چشم می خورد. یکی از آن ها غاری است که محل عبادت و ریاضت زهاد و مشایخ بوده و خواجو نیز مدتی در آن جا به عبادت مشغول بوده است. غار دیگر که در دهانه آن طاقی ضربی از نوع طاق کجاوه ای از سنگ و آجر زده شده محل قبر خواجه عماد الدین محمود، وزیر معروف شاه شیخ ابواسحاق اینجو است. در کنار این غار نقش برجسته ای از جنگ رستم و شیر دیده می شود که به دستور حسینعلی میرزا فرمانفرمای فارس در سال ۱۲۱۸ هجری قمری ساخته شده است. در کنار آن نیز نقش برجسته ناتمامی از فتحعلی شاه قاجار و دو تن از پسرانش به چشم می خورد. در دو طرف این نقش برجسته دو نیم ستون به سبک ستون های دوره زندیه در درون کوه کار شده است. در سال ۱۳۷۰ به همت دانشکده ادبیات دانشگاه کرمان، کنگره بزرگداشت خواجو در کرمان برگزار شد و مراسم اختتامیه این کنگره در شیراز انجام شد. با همین انگیزه به همت شهرداری شیراز و استانداری فارس، آرامگاه خواجو مرمت و بازسازی شده که شامل بازسازی کف و بدنه و ایجاد یک سری دیواره های عمودی با مصالح سنگ است. هم چنین مجسمه ای از سر و صورت خواجه از سنگ تراشیده شده، در این مکان قرار گرفته است.
بنای آرامگاه خواجوی کرمانی به شماره ۹۱۶ در فهرست آثار تاریخی به ثبت رسیده است.
گهواره دید:
در قله کوه شرقی دروازه قرآن و درست روبه روی تکیه مشرقی چارتاقی گنبددار با طول و عرض ۴×۴ متر قار دارد که به گهواره دید مشهور است.
این بنا ساخته عضدالدوله دیلمی است. او پس از ساخت دروازه قرآن این چارتاقی را بر فراز قله کوه ساخت تا جایگاه دیده بانان و سربازان برای نگهبانی شاهراه ورودی شیراز باشد. مردم شیراز به زبان عامیانه به آن گهواره دیو می گویند. پروفسور ادوارد براون در کتاب خود می نویسد شاید به آن جهت آن را گهواره دیو می خوانند که از بام آن دو برآمدگی مانند شاخ بیرون آمده است.
